گفتگو با هوشنگ گلشیری

هیولای درون ـ گفتگوی میترا شجاعی با هوشنگ گلشیری

س: آقای گلشیری اصلا چرا می نویسید؟

ج: به دلایل مختلف. زمانی می نویسم برای اینکه ببینم عاشقم یا نه. یکبار این اتفاق افتاد. من شاهد رابطه ای بودم. به خانه برگشتم و قسمت اول کتابی را نوشتم. بعد از نظر موسیقی کلام، باید به آن گوش می دادم. گوش دادم و دریافتم که او عاشق است. متوجه شدم که وضعش هم خراب است. پس می نویسم که دریابم عاشقم یا نه.. 

تەرمێ بۆ هەمیشە

رزگار لوتفی

دواتر بە عادەتی خۆی و بە ریز، چی دەرگای جۆراوجۆری ناو مۆبەقەکەمانە، یەکە بە یەکە دەیانکاتەوە و ورد لێیان دەڕوانێ. پاشان بە ئەسپایی پێیانەوە دەدادەتەوە. مۆبەقەکە جێ دێڵێ. بە پەنامدا تێدەپەڕێ. دەچێتە بەر پەنجەرەی هاڵەکەمان. دەستی دەنێتە پشتی. لە ناخەوە دەکوڵێت و سەرسەختانە لە پاییزە بارانی کۆڵان دەڕوانێت. ئەو پاییزە بارانەی چی ‌تر نامباتەوە ناو پارکە گشتییەکەی شار.

هاوینی رق

فەڕۆخ نێعمەتپوور

کاری ئەو کاسە کێشییە. لە نێوان کۆگای قوڕەکە هەتا دیوارەکە شوێنی راوەستان و هات و چۆی ئەوە. لەوە زیاتر ناتوانێ دوور بکەوێتەوە. ئەو دیوارەیش وا کورەکە لە بەریدا رادەوەستێ، دوو مەترێک لەم دوورە. موبایلەکەیش ئەوەندە گەورە نیە کە بتوانێ بە رێکەوتیش بێت ئەوەی ببینێت کە لە ناویدا روودەدات. تازە لەو هەوا گەش و روونەیشدا ئیتر یەکجار زەحمەتتر.

دوای مردن لە دەریادا نوقم دەبن

پەرویز زەبیح غوڵامی

دوێنێ
لە دوێنێدا بینیم
پزیشکەکان
ماسییەکیان لە سۆنۆگرافییەکەیدا بینیبووەوە و
لە ترسان
دی پزیشک نەبوون
کە لە دوێنێ هاتمە دەرێ
هەموو کەسێ 
لە دەریادا نوقم ببوون
تەنانەت دەریا.

ئاودەست

وەرگێڕانی لە ئینگلیزییەوە: محەممەدئەمین مەجیدیان

نازانم چۆن بوو کەس نەیبینین، خێرا بە مڵچەمڵچ  نەختێک گۆشتی ساردی مریشک و پەتاتەی کوڵاومان خوارد، چامان بەسەرا کرد، ئیتر باری خۆشی قسەکردنمان نەمابوو. تەنیا حەزمدەکرد وەک سەگ حەچولوور کەم. خۆزگەم دەخواست کەسێک بهاتایە و ببوایە بە هاوڕێم و بیوتایە کە من کەسێکی بێکەڵک نیم تا خوشکم ئەوەندە لەمن بێزار نەبوایە.

مارسل پروست

 مصطفی خلجی

تأکید بر نیروی زمان که اساس رمان در جست وجوی زمان از دست رفته را تشکیل می دهد، از نظر مارسل پروست به واقعیت کثرت می بخشد و آن را دست نیافتنی می کند. با این حال، خواندن در جست وجوی زمان از دست رفته، فقط افسوس و حسرت به بار نمی آورد، بلکه به عقیده منتقدان ادبی، این رمان، به نوعی دستیابی تدریجی به واقعیت است.

وتووێژ لە سەر رۆمانی "باڵندەی بریندار، ماسی سەرسام"

ئامادەکردنی: ئارام سدیق

 بوون زۆرتر لە رەگەزی سوور دەکا، رەنگە هەر لەبەر ئەمەیشە کە تەنانەت خوڵقێنەرەکەیشی هیچی لە دەست نایەت لە ئاست ئەو هەموو نەهامەتییەی بەشەر. خوڵقێنەر لە شوێنێکی سوور دەژی. مرۆڤ تا ئەم ساتە وەختەیش دەیەوێ بیگۆڕێ، هەر بۆیە هەندێ کەس وەک باڵندەی بریندار بۆی دەفڕن و هەندێ کەسی تریش وەک ماسی سەرسام کون و کەلەبەری ئەو ژێرژێرانەی بۆ بەیەکا دەدەن، بەڵام...، بەڵام ئاکام؟...،... هەوڵێک کە هێشتا درێژەی هەیە.

"میرنامە"و بەهانەى نووسەران

محەمەد نەبى

ئەگەرچى ئەم رۆمانە باسى ئەحمەدى خانى و سەردەمەکەى دەکات، بەڵام بەدەر نییە لە رەخنەگرتن لە واقیعى ئێستاو رۆچون بەناو واقیعى ئێستاى ئەم مەملەکەتەدا، بەو واتایەى نووسەر پەناى بۆ سەردەمێکى مێژوویى و کەسایەتییەکى دیارى مێژوو بردووە، بەڵام ئەمەى بۆ سودبینین بووە تا ئەم سەردەمە روونتر بخوێنێتەوەو، ناخى خۆى پێ دەربڕێت، نەک گێڕانەوەیەکى مێژووئاساى تەقلیدى بێت.